slogan header

een vraag of reactie?    …contact

Als laatste geplaatst:

Reacties op de site

Geachte heer Fokko Dettmer.

Met veel ontzag uw verhaal gehoord en gelezen. Ik ben Herman Schouten, geboren te Amersfoort. Bestuurslid van Stichting Werkgroep Herkenning. Sinds kort woonachtig te Wapenveld. Zeventig jaar gewoond in en n de directe omgeving van Amersfoort. Laatste twintig jaar werkzaam geweest bij ’t Schoutenhuis te Woudenberg. Historicus. Door mijn werk is de (oorlog)geschiedenis van Landgoed Den Treek – Henschoten en Kamp Amersfoort mij bekend. Kind van foute (groot)ouders. Mijn grootvader was tot medio 1939 gereformeerd predikant te Amersfoort. Mijn vader mobilisatie Kamp Amsvorde, geïnterneerd te Amersfoort, Tijdens de bezetting lid NSB en in dienst bij het Duitse leger. Ons gezin tot medio 1956 staatloos. Moeder heulde met de Duitsers, daarna met de Canadezen. Gevolg: halfzus. Ruim dertig jaar bestuurslid van St. Oud Woudenberg. Via uw vader links naar mijn grootvader, Ds. Ripma, pachters Reemst en Ruler en familie van der Neut te Alphen aan de Rijn.
Het doet mij goed dat u uw oorlogsverleden naar buiten openstelt. Ikzelf ben ruim dertig jaar geleden over de drempel gestapt.
Mocht u nader informatie, gehoor enz. van mij hebben, dan ben ik daar gaarne toe bereid.

Met vriendelijk groet, Herman. Schouten.

Mijn vader en zijn jongere broer hebben in kamp Amersfoort gezeten op transport naar Duitsland voor de Arbeitseinsatz. Ze zijn er ontsnapt en daarna ondergedoken. Het verzet heeft voor mijn vader (Willem Hermsen, geb. 3 oktober 1896) zijn persoonsbewijs vervalst (hij is een jaar ouder geworden, na de oorlog is dit gecorrigeerd.Het persoonsbewijs is nog in mijn bezit)
Ik kan mij herinneren dat er soldaten aan de deur zijn geweest, die mijn moeder door te vertellen dat er scabiës heerste weg gekregen heeft. Met mijn oom is het minder goed afgelopen. Hij heeft een oorlogstrauma opgelopen wat geresulteerd heeft in een zelfmoord.
Ik was een kleuter in de oorlog en heb er verder weinig van meegekregen. Kan me de honger wel herinneren. Bij de verjaardagen kwam het gesprek vaak weer op de oorlog.

Het is goed dat we de verhalen over kamp Amersfoort blijven vertellen. Bij ons is het vrede en ver weg, maar elders volop oorlogsgruwel.

Met vriendelijke groet,
Carla Oeseburg-Hermsen

Ben er onlangs pas toe gekomen om beide documentaires te bekijken. Ik wil jullie graag feliciteren met het resultaat. Bijzonder geslaagd! Hartelijke groet, Frank Letterie

…Ik heb na de première niet meteen kunnen inslapen omdat alles nog door m’n hoofd maalde, terwijl ik toch als “kind-van-toen” alleen maar hoefde te zitten, te kijken en met allerlei mensen van vroeger te praten. Ook met onbekenden die me op mijn meisjesnaam aanspraken en Marleen en mij vol waardering vertelden over hun herinneringen aan onze vader. Dat laatste maakte onverwachts alles nog éxtra bijzonder
…. Ik heb de hele dvd bekeken. Speciaal trof mij wat Anneke van der Lely aan het slot van één van de documentaires zegt: hoe wonderlijk zij het altijd heeft gevonden – en nóg steeds vindt – dat vijf van haar jeugdjaren op het totaal van 81 (en sinds dat interview is ze alweer vier jaar ouder geworden) zó’n invloed zijn blijven houden, er zó’n grote rol in hebben gespeeld.
Daarmee verwoordt ze wat onze hele generatie langzamerhand wel zal voelen, zeker ikzelf.
Wij zijn nu de laatste levende getuigen uit die tijd. Wij hebben de geluiden nog zelf gehoord, zelf de dingen zien gebeuren, straatbeelden onthouden. Hoe ouder ik word, hoe meer ik me daarvan bewust ben. Toen mijn kinderen de leeftijd hadden waarop ik destijds zelf al die dingen meemaakte, heb ik (voor zover mijn geheugen me niet in de steek laat) daar nooit echt bij stilgestaan. Maar nu bij mijn zes kleinkinderen, waarvan er inmiddels vier alweer door die levensfase heen en volwassen zijn, trek ik vaak vergelijkingen met toen.
Anneke van der Lely ken ik vooral uit de tijd dat we allebei fanatieke padvindsters waren, zij heeft het later geloof ik zelfs tot hoofdbestuurslid gebracht. Zij was het ook, die ooit een reünie heeft georganiseerd met iedereen die toen bij het schoonmaken van het kamp Amersfoort betrokken is geweest…

Hartelijke groeten, Hedda Brester

Gisterenavond heb ik de DVD bekeken: indrukwekkend.
Ik heb de interviews en jullie werk in de samenstelling kunnen bewonderen.
Wat een werk om dit voor elkaar te krijgen. Complimenten.

HG Brunhilde Loewe

Goedemiddag, wat is dit een mooi project! Wat mij zo treft, is de herkenbaarheid van de verhalen. Mijn grootouders komen uit Amersfoort en ik heb ze, toen eindelijk werd besloten om de restanten van het voormalige concentratiekamp te bewaren en er een Nationaal Monument van te maken, wel eens gevraagd wat zij toen wisten van dit kamp en al die ellende. Mijn oma komt uit een verzetsfamilie en zij vertelde er toen wel over. Mijn opa wist er in de oorlog niets van. Ik begreep dat niet, maar ik zie nu dat hij niet de enige was. Ik vind dat eigenlijk onvoorstelbaar, maar ik ben wel blij dat er meer zijn die toen niets gezien hebben (want mijn opa was een hele fijne opa).

Paul Janssen

  © Alle rechten voorbehouden, Project ‘Kinderen van Toen’ Disclaimer & Privacy           Over deze site