Ik ben Bernd Zierleyn. Ik ben in 1940 in Amersfoort geboren en mijn ouders noemden me Alexander Bernhardus . Alexander omdat m’n vader zo heette en Bernhardus omdat ze daarmee hun oranje-gezindheid wilden benadrukken – de Nederlandse prinses Juliana was immers met prins Bernhard getrouwd. Mijn vader was een zogenoemde ‘rijks-Duitser’; hij was in de jaren ’30 vanuit Duitsland naar Nederland gekomen en had een handelskantoor in Amersfoort. Mijn ouders voelden zich echt Nederlands, hoewel m’n vader had nog wel de Duitse nationaliteit bezat. Na de bezetting werd er daarom druk op hem uitgeoefend, hij moest zich dienstbaar maken voor de partij. Maar dat wilde hij niet; voor de oorlog wilde hij zich al niet aansluiten bij de NSDAP (de Nationaal Socialistische Duitse Arbeiderspartij) en na de bezetting ook niet. De Duitse vereniging in Amersfoort hebben mijn ouders ook gemeden als de pest.

Ik had een oudere zus Karin en we woonden op de Nolenslaan 5 in Amersfoort. Op een gegeven moment werd mijn vader opgeroepen voor Duitse dienst. Ik weet niet precies welk jaar dat was, het zal zo rond 1943 zijn geweest. Hij wilde niet, maar toen is hij toch bij de technische noodhulp Duitse legerauto’s, vrachtwagens etc. gaan repareren. Dat heeft hij driekwart jaar gedaan, daarna werd hij ingezet bij het luchtafweergeschut in Zeeland. Aansluitend is hij naar Hilversum verplaatst en aan het eind van de oorlog is hij krijgsgevangen gemaakt in Utrecht. Wij (mijn moeder, zus en ik) woonden inmiddels in Duitsland bij mijn grootouders in de grensstreek boven Wuppertal. Hij had ons daar naartoe gestuurd, omdat hij dat veiliger voor ons vond. Ik zelf kan me weinig herinneren van die jaren.