Zegt iets over Kamp Amersfoort & de gevangenen:
“Gevangenen stonden midden in de winter buiten in hun pyjama”
Zegt iets over Goede Duitsers:
“vervelende Duitsers heb ik geen last van gehad, maar van aardige Duitsers toch nog wel hoor ”- Zegt iets over Kamp Amersfoort & de gevangenen:
“op de hoeken stonden van die grote wachttorens waar zo’n Duitser in zat”
BIOGRAFIE
Ik ben Diny Vetkamp en in ben in 1926 geboren in Amersfoort. We waren met 6 kinderen thuis, 3 boven mij en 2 na mij. Ik was 14 toen de oorlog uitbrak en ik vond het doodeng. Ik kan me nog goed de ochtend herinneren dat de eerste vliegtuigen kwamen over vliegen. Dat was dus 10 mei. Een hoop kabaal en volop vliegtuigen in de lucht, er werd geschoten. Ik had geen idee wat er aan de hand was. Beneden ging de radio natuurlijk meteen aan en toen werd er al bekend gemaakt dat Nederland was aangevallen door de Duitsers.
We woonden toen nog in Amersfoort aan de Leeuwenhoekstraat. In 1941 zijn we verhuisd naar de Leusderhei . Mijn vader werkte bij de militaire schietbanen op de hei en er was ’s nachts een soort bewaking nodig bij de schijvenloods. Dus hebben ze een deel van de kantine van de werkplaats afgehaald en daar een woonhuis van gemaakt. Daar gingen we toen wonen en we hebben daar in de oorlogsjaren heel veel meegemaakt.
Het was altijd op zondagochtend rond koffietijd dat er zo’n grote vrachtauto voorbij reed. De achterkant open, militairen er in. Die wagen reed dan de hei op en kwam later weer terug. Wij wisten op een gegeven moment dan dat ze ’s avonds om een uur of zes, als het stil werd op de weg, weer terug zouden komen. Maar dan met gevangenen achterin de vrachtwagen. Na een uurtje of zo kwam die vrachtauto leeg terug en wisten wij dat ’t weer ‘feest’ was geweest voor de Duitsers. De fusillades vonden altijd in hetzelfde gebied plaats. ’s Ochtends groeven de militairen alvast de gaten en ’s avonds werden de gevangenen uitgeladen en neergeschoten. Altijd in dezelfde hoek.
Mijn vader ging altijd de volgende ochtend naar die plek en dan kon hij precies zien waar die mensen begraven waren. Dat heeft hij al die jaren genoteerd. Dat verstopte hij echt goed, zodat niemand ‘t kon vinden. Na de oorlog zijn dankzij de kaarten van mijn vader de graven teruggevonden en konden al die mensen herbegraven worden op Rusthof.
(Foto boven 1930 – Foto onder 1944)
Vetkamp, Diny, geboren in 1926 vertelt een verhaal:
Die schietpartijen, die mensen die gedood werden, dat was altijd op zondag en zondagochtend , dan op een gegeven ogenblik, dat we soms aan de koffie tegen die tijd en dan komt er een grote auto aan rijden een grote vrachtauto, nou we zeiden al o jé zeiden we al he en ja hoor dat reed voorbij en de achterkant was open was niet eens midden in de winter en de mensen stonden in pyjama en dergelijke waren zo van bed afgehaald en die ging dan zo de hei op en dan nou dan zal die onderaan zal die wel of dan, dan werd het heuvelachtig ik denk dat die daar wel gestopt is die auto dat ze verder naar boven hebben moeten lopen, en daar werden gaten gegraven en dan later kwam die auto weer terug met een stel militairen d’r in en dergelijke en toen zeiden wij o gut o gut daar gaat vanavond weer wat gebeuren hoor en ja hoor s’ avonds om een uur of zes als het stil begon te worden op de weg ja hoor dan kwam de auto aan met al die gevangenen d’r in die zo van bed af waren gehaald stonden in hun pyjama daar en of het nou warm of koud was dat deerde ze niet ze stonden allemaal in nachtgoed feitelijk stonden ze in die auto nou na tijd van, van nou van een uurtje of nou ongeveer dan kwam die auto weer leeg terug………. Mijn vader die heeft alles genoteerd als hij de volgende ochtend daar heen gegaan was en dan, hij kon dan precies zien waar of die mensen begraven waren want dat was helemaal rul, ja dat heeft ie toen allemaal genoteerd en echt goed verstopt dat niemand dat kon vinden en toen, ja na de oorlog toen is het allemaal naar boven gekomen en toen konden ze al die graven konden open maken.
Vetkamp, Diny, geboren in 1926 vertelt een verhaal:
Vetkamp, Diny, geboren in 1926 vertelt een verhaal:
