Ik ben Ali van der Veer, op 6 mei 1933 in Amersfoort geboren als Aaltje van der Spoel. Ik was 7 jaar toen de oorlog uitbrak en ik kan me dat nog goed herinneren. Dat komt door het geluid, ’t gezoem van almaar overkomende vliegtuigen. Dat ging aan een stuk door. Ik kan me niet herinneren dat er thuis over oorlog werd gesproken, dus in die zin overviel het me wel. Maar ik voelde me zo veilig bij mijn ouders, dat ik niet het idee had dat ’t eng was.

Mijn vader was bij de stadspolitie. Ik kan me nog heel goed herinneren dat er nummer 62 op z’n boordje stond, ik weet niet waarvoor dat was. Hij vertelde in de oorlog niet zoveel over z’n werk. Hij was recht door zee en sprak wel eens over z’n collega’s, maar meestal niet waar ik bij was. We hadden ook een onderduiker, een Rijksduitser die was opgeroepen voor Duitse dienst. Maar dat wilde hij niet en daarom dook hij onder. Hij moest weg toen mijn ouders hoorden dat oom Henk, de broer van mijn vader, was gefusilleerd. Oom Henk was veldwachter in Lopik en zat in het verzet; hij is doodgeschoten op de Weteringschans in Amsterdam en daar staat nog een plakkaat met een datum erbij. Toen mijn oom gefusilleerd was, moest onze onderduiker dus weg voor het geval dat vader ook gesnapt werd. Hij had tenslotte dezelfde achternaam als z’n broer en de Duitsers zouden daardoor ook bij hem terecht kunnen komen.