Ik ben Mathilde Raddatz en mijn tweelingzuster Margret en ik zijn in juli 1933 in Ohrbeck geboren. Het was het jaar van de machtsovername, zoals dat altijd gezegd wordt. In ’t kleine Ohrbeck, een buurtschap van Hasbergen, draaide alles om de kerk en het klooster, onze wereld was tamelijk klein. Wat er politiek gebeurde, interesseerde niet veel mensen. Het leven ging door. Wij gingen naar school en ik weet nog dat het schoolhoofd, die aardrijkskunde gaf, een les begon met te vertellen over de glorieuze overwinningen van Hitler en hoe enorm trots hij was op zijn vier zonen die in de oorlog vochten. Daarna haalde hij er een landkaart bij, waarop hij aangaf hoe ver Duitsland al gekomen was en wat er allemaal al veroverd was. Het zei ons niets, we zaten net in de eerste of tweede klas.

We woonden direct naast het klooster Ohrbeck en de pastor kwam vaak bij ons. Hij sprak dan met mijn moeder over de oorlog, over Hitler en hoe erg alles was. Mijn moeder heeft heel wat op Hitler gescholden. Als ze haar ooit gehoord hadden, dan zouden ze haar geëxecuteerd hebben. Later werd het klooster gevorderd door de militairen en moesten de paters er weg. Mijn ouders vonden het verschrikkelijk. Ze voelden zich zo machteloos, konden niets doen. Je mag ook niet vergeten, dat in die tijd katholieken erg gezagsgetrouw en gehoorzaam waren, verzet en wanorde lag ze niet. In feite wilde iedereen vreedzaam samenleven en de grootheidswaanzin van Hitler paste daar niet in. Niemand wilde de waarheid weten. De meeste mensen gingen pas jammeren toen er berichten kwamen over gesneuvelden, toen hun kinderen het leger in moesten en de mannen weg waren. Toen werd duidelijk dat ze een hoge prijs moesten betalen! Voor die tijd … ach, toen was alles goed en luisterden de mensen naar de berichten over nieuwe veroveringen en over hoe goed het met Duitse volk ging.

Trouwens, wie nu naar Hitler’s redevoeringen luistert, hoort dat hij ‘t al heel vroeg over de joden had; dat werd toen helemaal niet gehoord. Net zoals dat heel veel mensen uit Hasbergen  de gevangenen van Augustaschacht nooit gezien hebben. Die hadden geen idee wat daar speelde, want de weg waarover de gevangenen van en naar het strafkamp sloften, liep door Ohrbeck en niet door het dorp. Maar in onze buurt waren we woedend en verontwaardigd over wat we zagen en dat zoiets onbestraft kon gebeuren.  Dat weet ik nog heel goed.

Foto’s boven: Mathilde rechts met vader, zusje en broertje; midden zit Mathilde links; onder zit Mathilde rechts