Ik ben Willie Jansen en ik ben eind december 1934 geboren in Amersfoort. Deze naam is niet mijn echte naam, maar een alias; ik heb daarvoor gekozen omdat mijn vader bij de NSB was en ik dus een NSB-kind ben. Dat weten niet veel mensen en dat houd ik graag zo. Ik ben bang dat mensen mij er op aan zullen spreken en wellicht zelfs zullen veroordelen. Het is nu eenmaal een heel beladen onderwerp.

Ik was net 5 jaar toen de oorlog begon en ik kan natuurlijk helemaal niets doen aan de keuze die mijn vader lang geleden gemaakt heeft. Hij zat in de horeca en ik weet eigenlijk niet waarom hij zich heeft aangesloten bij de NSB. We hebben er thuis na de oorlog nauwelijks over gesproken. Hij heeft wel eens gezegd dat hij geen keus had. Dat hij anders misschien naar Duitsland had gemoeten en dan had hij niet meer voor de zaak en z’n gezin kunnen zorgen. Dan had hij z’n vrouw en vier kinderen zonder inkomen moeten achterlaten.

In dat licht vind ik zijn keuze ook wel logisch. Maar niemand van ons vier kinderen heeft het hem ooit rechtstreeks durven vragen. Vroeger werden we overal buiten gehouden. Je moest altijd je mond houden aan tafel en je mocht ook geen kritische vragen stellen. Dat hebben we ook nooit gedaan. M’n zussen niet en m’n 6 jaar oudere broer ook niet, terwijl hij juist alle reden zou hebben gehad om boos te zijn en vragen te stellen. Hij moest van mijn vader bij de Jeugdstorm, terwijl hij dat helemaal niet wilde.

Na de oorlog is mijn vader gearresteerd en gevangen gezet in Kamp Amersfoort. Later is hij voor het tribunaal geweest en veroordeeld tot twee jaar hechtenis voor het lidmaatschap van de NSB.
Die periode zat hij in kamp Crailo bij Laren. Ik weet nog dat hij weg was en in die tijd zijn wij met onze moeder naar een andere wijk in Amersfoort verhuisd.  Moeder moest toen het geld verdienen en dat heeft ze gedaan door kleren voor andere mensen te naaien en te herstellen. Zo heeft ze de touwtjes aan elkaar geknoopt.

Foto’s onder: Willie links met tweelingzusje Ria