Zegt iets over Verhalen van onze kinderen:
“Het was geen normale schooltijd en ook de leuke schooldingen hadden we niet”- Zegt iets over Kamp Amersfoort & de gevangenen:
“We wisten dat er mensen werden weggevoerd. Dat hoorde je van deze of gene” 
Zegt iets over Jodenvervolging & misdaden:
“We zijn het zwembad uitgestuurd, omdat ze dachten dat we Joods waren”
BIOGRAFIE
Ik ben Ruud Goudswaard en ik ben in mei 1927 geboren in Amersfoort. Ik heb een tweelingbroer Eddy en een 7 jaar oudere zus Hetty. We woonden op de Anna Paulownalaan toen de Duitsers ons land binnenvielen. We maakten dat heel bewust mee, omdat onze ouders zich heel bewust waren van de dreiging uit Duitsland. Ze gingen vroeger graag naar Duitsland, naar een klein hotelletje en daar werden ze al gewaarschuwd voor de ontwikkelingen. Zodoende hebben mijn ouders zich voor zover als dat kan, voorbereid op wat er mogelijk zou gaan gebeuren. Ze zijn voedingswaren die bewaard konden worden, gaan hamsteren, vooral thee.
Eddy en ik waren nog net geen13 toen de oorlog begon. Je staat dan nog niet zo stil bij de gevolgen van een oorlog. Als jongetje van 12, 13, 14 jaar pakken ze je niet zo snel op. We gingen van de lagere school gewoon naar het Baarns Lyceum. Dat betekende elke dag met het treintje vanuit Amersfoort heen en weer. De wagons hadden gordijntjes voor de ramen om te kunnen verduisteren en wij speelden op de terugweg wel ‘verduistertje’: dan gingen we de wagons verduisteren en bij aankomst op station Amersfoort kregen we steevast op ons donder van de conducteur. Soms moesten we dan nablijven, soms mochten we ook gewoon doorlopen.
Maar wij werden dus ook 16, 17 en bijna 18 in de oorlog en dat was een leeftijd dat we wél naar Duitsland zouden moeten om te werken. Onze moeder was daar erg bang voor en wij beseften zelf ook wel dat ze ons zouden kunnen oppakken. Dus leefden we min of meer opgesloten in huis. Je kon niet de straat op, niet de stad in, we moesten gewoon in huis blijven. Gelukkig hadden we een flinke tuin, waardoor we soms ook wel even naar buiten konden. Maar daar liepen we wel een risico, omdat ze vanuit een huis verder op de Anna Paulownalaan recht onze tuin in konden kijken. In dat huis waren SS-officieren ingekwartierd en zij mochten ons natuurlijk niet zien. Dus bedacht onze moeder dat we ons moesten verkleden als dienstmeisje als we de tuin in wilden. Met rokken aan en hoofddoekjes om. Wij speelden gewoon mee, vonden het zelfs ook wel leuk om te doen; we hadden ook verschillende kleding, het was alsof we in een toneelstukje zaten. Maar de ernst zat er natuurlijk wel achter.
Foto’s – boven: Zwembad Pesie; Daaronder: Het Baarns lyceum;. Een na onderste: Station Baarn 1940, Op spoor 3 forensentrein naar Amersfoort; Onderste Gevangenen optocht Kamp Amersfoort
Goudswaard, Rudy, geboren in 1927 vertelt een verhaal:
Toen het Baarns Lyceum bezet werd door de Duitsers, kregen we in een andere school les. De ene week ’s ochtends, de andere week ’s middags. Een normale schooltijd was het dus niet. Ook de leuke schooldingen hadden we niet. Onze zus Hetty had vroeger op dezelfde middelbare school gezeten en ze had ons verteld over leuke schoolfeesten en zo. Nou, dat was er natuurlijk in onze tijd niet bij. Dat was gewoon saai en wel degelijk het gevolg van de oorlog en de bezetting.
Goudswaard, Rudy, geboren in 1927 vertelt een verhaal:
We hebben gelukkig niet vaak gezien dat mensen werden opgepakt. We hebben wel een enkele keer een trein gezien met dichte ramen, waarvan we haast wel zeker wisten dat daar mensen in zaten die naar Duitsland werden afgevoerd. Dat maakte wel indruk op je. We wisten dat er mensen werden weggevoerd. Dat hoorde je van deze of gene. Net zoals dat we hoorden over Kamp Amersfoort. Je was er niet bij als de mensen werden opgepakt, maar je wist wel dat het gebeurde, want die berichten gingen rond van mens tot mens. Er was een oudere dame, een kennis van onze ouders, die wel eens bij ons aan kwam en dan vertelde ze over de Leusderweg. Dat was de aanvoerroute van Kamp Amersfoort en zij ging daar gewoon kijken. Ze deelde er wel brood uit, maar dat kon niet helemaal ongehinderd, want sommige Duitsers pikten dat wel en anderen weer niet en soms kreeg ze dan ook wel wat te horen.
Goudswaard, Rudy, geboren in 1927 vertelt een verhaal:
