Ik ben Armando. Ik ben in 1929 geboren in Amsterdam, maar m’n jeugd heb ik doorgebracht in Amersfoort. Ik woonde in de buurt van Kamp Amersfoort. Ik kende dat terrein al voor het uitbreken van de oorlog. Het was toen militair sportterrein, maar voor ons wat het ‘gevechtsterrein’. Er waren heel veel clubs in Amersfoort die met elkaar vochten. Mijn club heette ‘Het Rode Masker’ en we waren daar veel . We hebben meegemaakt dat de eerste barakken er tijdens de mobilisatie werden gebouwd voor de Nederlandse militairen. Daarna kwamen de Duitsers en werden er barakken bijgebouwd. Het terrein, Kamp Amersfoort, heeft een belangrijke rol in mijn leven gespeeld. Het is voor mij een soort symbool geworden voor hoe mensen met elkaar omgaan. Onderdrukking, dader en slachtoffer. Ik werd er als het ware met mijn neus opgedrukt, ik woonde er in de buurt. We hadden ook twee onderduikers in huis, die zijn bij ons weggehaald. Later zijn ze ook weer bij ons teruggekomen.

Elke dag als ik uit school kwam, zag ik een rij gevangenen naar het kamp toelopen of van het kamp weggaan. Dan gingen ze naar de kampen in Duitsland. Ik weet nog dat ik altijd heel goed keek naar die mensen die in die rij liepen. Naar wat voor soort mensen het waren, boeren, zwarthandelaren, artiesten, priesters, dominees, alles door elkaar heen.

M’n schooltijd was eigenlijk heel normaal. En er werd niet of nauwelijks over de oorlog gesproken. Die oorlog overkwam ons, daar sprak je niet over. We spraken op school wel over de leraren en de leraressen. Ik weet nog dat we een foute lerares hadden. Ze was NSB’ster en ze gaf Duits. We hadden ook een NSB-kind in de klas. Daar werd ook niet mee gesproken, hoewel het geen rotmeid was of zo. Achteraf denk ik dat het haar niet meegevallen zal zijn om zo geïsoleerd in de klas te hebben gezeten, zonder dat iemand tegen haar sprak. Ik heb haar na de oorlog nog een keer gezien. Toen verkocht ze de Wachttoren, ik denk dat ze Jehova Getuige was geworden.